aya triada

• ayia triada önünde
  
  kalem yeter yazmaya,
  yeterince berraksa düşüncelerin
  mutlak bir bulanıklıktan yazarım,
  nasıl olsa okunmuyor yazım
  
  moda sokaklarında kaybolan o turist,
  ben miyim
  yoksa düşünürken yolu unutan zihnim mi,
  hiç bilemedim
  
  turistiyim bu şehrin fakat bana sorsan,
  kedilerdir asıl sahibi kadıköy’ün
  onlardır yaşlı sakinleri bu huzur evinin
  ve belki istanbul, ve hatta tüm evrenin…
  
  hani ben şimdi memleketini unutmuş
  bir mülteci gibi
  otururum ya ayia triada’nın önünde
  bir kafeye
  
  bir kedi avluya girer hiç telaşsız
  sarı kuyruğunu dolar parmaklıklara…
  ve bir kedi günah çıkarır işte öyle
  rum kilisesinde büyük bir sükûnetle…
  
  tüm insanlık günahlarını yüklemiş sırtına
  günahsız ben ise
  huzursuz huzurluklar içinde bir kafede
  turistiyim bu şehrin…