la luna

• lale muldurün bir şiiri
  
  la luna
  bana zaman ver la luna
  her şey gitti bak
  her şey ağlayarak gitti
  sular soğudu
  bir kurban düşüyor şimdi aramıza la luna
  üçümüzden biri kurban
  serin bir çizgi çekiliyor gökyüzüne
  çok geç çok geç artık
  
  terk edip gidiyor beni teker teker bütün güneşlerim
  bir daha hiç dönmeyecekler mi yaşamıma
  alnımdan fırlayan bir kartal yarıp
  geçiyor göğü
  görünmez bir çarkın çıldırtıcı gürültüsü
  duyuluyor bir yerlerden
  
  uzak anılar
  yengeçler gibi
  çıkıyorlar bir gün batımına
  
  son güneşler son güneşler de düşüyor
  bak
  tüm metal dairelerinle sen çıkıyorsun yaşamıma
  
  görünmez güçlerle
  karanlık ve anlaşılmaz acılarla, uyandırdığın,
  tıpkı kendin gibi,
  korkutucu gözüküyorsun
  sende hiç insani bir şey yok mu la luna
  
  her şey mümkün her şey açıklanabilir gözükse de
  bir şeyler kenetlenmiş bir yerlerde
  sen yine de gel imparator, gece
  ve beni al son bir kez karanlık gözlerine
  
  saçımı ör eskil bir anahtarla la luna
  yüzümü yaralarımı sar sarmala
  çaputlar ve karalarla la luna
  beni o yabanıl şölene hazırla
  karanlık duvarlardan geçen siluetler gibi
  lacivert geceyi bekleyen buzdan çiçekler gibi
  belirsiz bir denizi tarayan bir fener gibi
  uzayda gümüş bir sarkaç gibi sallanan
  darağacındaki adam.
  bir keşiş, bir lehimli
  adamotu büyütüyor gözyaşlarından...
  
  isli bir camın altından geçirilen
  zehirli bir duman gibi
  bulutlar, senin üstünden, kayıyor
  kayıyor, la luna, başlar ve sonlar
  
  bana zaman ver la luna
  biraz zaman
  duyayım bir kez daha o selenli liri
  ve sirenleri, mor şarkılarıyla, uzaklardan...