lavinia

• ercument vural'in da seslendirdigi sarki. cok yumusak akordiyon ve piyano melodileriyle bezeli bir duzenlemesi, puslu ve neredeyse tamami beyazlar icerisinde cekilmis bir klibi vardi. klibini hayatta sadece bir kere gordugum, bir daha da radyoda bile dinlemek nasip olmamis, son derece icimde kalmis bir sarkidir.
  
  2 yil sonra gelen ek: yalanim yok, 5 yildan fazla bir suredir aradigim bu sarkiyi bulup dinledigim su anda yuzume hayatimdaki en guzel gulumsemelerden birinin oturmus oldugunu hissediyorum. bir yandan da sarkiyi murat ozyuksel'in bir cicek yili sonra adli albumunde bulmanin saskinligini yasamaktayim, bugune kadar hep haberimin olmadigi bir ercument vural albumunde yer aldigini dusunmekteydim. buradaki yazilardan goruldugu kadariyla sozluk yazarlari ozyuksel'in albumunden haberdarlarmis fakat anlasilan o ki hicbiri solistin ercument vural oldugunu farkedememis, farkedenler de buraya yazmamislar. sarkinin o masalsi klibindeki puslulugun sebebi de budur belki, muhtemelen ercument vural konuk olarak katildigi bir albumun klibinde on plana cikmak istememistir.