yokuş yol'a

• fuat saka söyler..biz dinleriz..
  
  muş ovası dümdüz yemyeşil bir ovadır..baharda toprak canlanır. karıncalar ortaya çıkar..yeşilin içinden bir başka yeşil fışkırır. gelincikler sarar ovayı..tatvan'dan muş'a giden yol da düzdür. düzlükte gezinen besili atlar vardır..ucu bucağı görünmeyen deniz mi yoksa ova mı verelim deseler ovayı tercih ederim. ben o ovaya dağınık şekilde kerpiçten köy evleri kuzular serpiştiririm..ovadan yeni pişmiş tandır ekmek kokuları yayarım..işte böyle bir yol ve ova üzerinden ister yaya ister arabayla tıngır mıngır giderken okurum ben bu güzel şiiri..şiir barut kokar şiir çiçek kokar şiir hayata dairdir.
  
  yolda önümü eşkıyalar keserse onlara ne veririm diye ürkekçe düşünürüm. belki anlarlar benden zarar gelmeyeceğini..malan barkır'ı ıslıkla çalarak devam ederim..yol üzerinde ki köylerden birinin bahçesinde küçük bir çocuğu annesi bağır çağır leğenin içinde harlı suyla yıkıyordur belki ha..ağlayınca kafasına tasla vuruyordur falan..gülümserim yoluma devam ederim..yer yer yeşilliklerden yer yer tozlu yoldan yürürüm. çimenlere basınca "dikenleri kopardığın yerleri bir bahar filân sanırsan" diye geçiririm içimden..bahar ayında yürüyorsam belki bir meyve ağacına denk gelirim. " portakal incinir, tütün utanır, incirler kanar" dizesinden oturur bir tütün sarar gelip geçen arabaları izlerim. kendi kendime konuşurum..hayalim de ki yari düşünürüm..yoktur öyle biri ama var gibi düşünürüm..olsaydın da birlikte yürüseydik bu yolu diye içlenirim..yokluğuna bir of çekerek son dizeleri okur giderim..
  "el ele gittiğimiz bir yolda sen git gide büyürsen
  benim içimde çok beklemiş, çok eski bir yer kanar"