bir tek günün yaşamdaki değeri

• hayata olan bağlılığımıza, yakınlığımıza ve baktığımız yere göre büyük farklılıklar gösteren bir ölçüdür aslında. sıradan günler olarak akıp geçerken, bir (rakamla 1) tek günün lafı bile olmaz.
  nedir ki? "bugün ne yaptım" diye düşünürüz. olağan bir gün olsun bu, ki büyük kısmı böyledir; zagor gibi maceradan maceraya koşmuyorsak eğer. okula veya işe gidilmiş, yemek yenmiş, arkadaşlarla takılınmış, iki lakırdı edilmiş, belki de en fazla bir film izlenmiştir. sıradan bir gündür. sırası gelmiş geçiyordur. bugün örneğin. kesinlikle sonraki günlerde, aylarda, yıllarda hatırlamayacağım bir gün. "evet o gündü" diyebileceğim hiç bir şey olmadı bugün (de)...
  ama hep böyle midir insanlar için. şu ana kadar dehşet içinde bu sıradanlığa üzülürken, "ama" ile başlayan tek bir cümle aslında o sıradanlığı sevdiğimi ve ondan kopmayı pek de istemediğimi fark ettirdi. nedeni çok açık. demek ki geçen günlerin sayısı bellidir. eskiden sürekli günleri ve yılları biriktirirken, artık eksiltiyorsunuzdur. kendiniz veya bir yakınınızın ömründen günler eksiltirken bu düşünce takılır aklınıza. "bana 10-20 yıl önce sorsalardı, küçük bir eğlence için bile bir günümü, ne bir günü haftalarımı dahi verebilirdim. ama ya şimdi? tek bir gün bile değeri biçilemeyecek kadar önemli benim için" diyebiliriz. bu gayet mümkün.
  hayatımızda günleri biriktiriyoruz, yaşımızı geçen yılları sayarak buluyoruz. bir aşkı, bir ayrılığı, bir işi veya hayatımıza hayat katan bir çocuğu geçen zamanı üst üste koyarak isimlendiriyoruz.
  hayatın geriye saydığı dönemleri de olabiliyor. ve belki de -büyük konuşmak gibi olmasın ama- en kötüsü de bu; bir anda nasıl doğduysak, bir anda bitebilmeli hayat. çünkü zaman eksilirken anılarımızdan, gözlerimizdeki parıltıdan, gülüşlerimizden ve umutlarımızdan da sürekli parçalar koparıyor.
  bir tek gün. yaşamımızda bir tek günün bile ne kadar büyük bir değeri olduğunu anladığımızda, sayabilecek kadar az olduğunu derin bir acıyla göreceğiz. bir tek gün. dün gibi, bugün gibi, yarın gibi...