geceye bir şiir bırak

• bertolt brecht / bizden sonra doğanlara
  
  gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum!
  doğru söz delilik. düz alın
  kanıtı vurdumduymazın. gülen ki
  korkunç haberi
  henüz almamış.
  
  ne günlere kaldık, ki
  neredeyse suçtur ağaç üzerine bir konuşma
  içerir çünkü susmayı bunca kötülük üstüne!
  orda ağırdan caddeyi geçen
  erişilmez mi dara düşen
  arkadaşları için?
  
  doğrudur: geçimimi sağlıyorum daha
  ama inanın: bu bir rastlantı yalnız. yaptığım
  hiçbir iş doyma hakkını vermiyor bana.
  rasgele korunmuşum. (talihim dönüverse. yokum.)
  
  bana diyorlar: ye iç! bak keyfine!
  nasıl yer içerim, kaparsam
  yiyeceğimi bir açın elinden ve
  bardaktaki suyum bir susuzda yoksa?
  ve yiyip içiyorum gene de.
  
  isterdim bilge olmak.
  eski kitaplarda yazılı nedir bilge
  kavga dışı kalmak dünyada ve kısa yaşamını
  korkusuz geçirmek
  zora başvurmadan edebilmek
  kötülüğe iyilikle karşılık vermek
  
  isteklerine ermeyip, unutmak
  işi bilgenin.
  yapamam bütün bunları:
  gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum!
  
  ii
  şehre geldim bozuk düzen günlerde
  açıklık sürerken.
  insan arasına karıştım ayaklanmada
  ve onlarla birlikte öfkelendim.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  yemeğimi yedim iki savaş arası
  katillerin arasında yattım
  sevgiye saygısız
  ve doğaya sabırsız baktım.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde
  
  her yol batağa çıkardı benim zamanımda.
  dilim durmaz ele verirdi beni.
  elimden gelen azdı. ama hükmedenler
  daha rahat olurdu bensiz, buydu umudum.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  gücüm azdı. hedef
  uzak mı uzak.
  apaçık belliydi, benim ulaşmam
  mümkün değildiyse de.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  iii
  siz, siz ki çıkacaksınız
  battığımız tufandan
  düşünün
  eksiklerimizden söz ederken
  karanlık çağı da
  sizin kurtulduğunuz.
  gittiydik, ayakkabıdan çok ülke değiştirip
  sınıf savaşları arasından, umarsız
  yalnız haksızlık var da baş kaldırma yoktuysa.
  
  biliyoruz oysa:
  alçaklıktan nefret bile
  çarpıtır çizgileri
  haksızlığa öfke bile
  kısar sesi. ah, biz
  hazırlamak isterken dostluk yolunu
  dost olamadık kendimiz.
  
  siz ama, o gün gelince
  insanın insana el uzattığı
  anın bizi
  hoşgörüyle.
  
  ...
  o gün mavi eylül ayında
  sessiz körpe bir erik ağacı altında
  tuttum onu, sessiz beyaz aşkı
  kolumda kutsal bir düş gibi.
  ve üstümüzde güzel yaz göğünde
  bir bulut vardı, çoktan gördüğüm
  çok beyazdı ve çok yukarılarda
  ve başımı kaldırıp baktığımda, değildi orda.
  
  o günden beri birçok, birçok aylar
  geçti sessiz aşağı kaydılar
  yok oldu o bütün erik ağaçları
  ve bana sorarsan aşk n'oldu diye
  sana derim ki: hatırlayamıyorum
  ama gene de, inan ki, biliyorum ne demek
  istediğini.
  ama gene de gerçekten hatırlamıyorum onun
  yüzünü.
  yalnız: o zamanlar öpmüştüm onu, biliyorum.
  
  ve bu öpücüğü de çoktan unutmuş olurdum
  o bulut olmasaydı orada
  onu bugün de hatırlıyorum ve hep hatırlayacağım
  çok beyazdı ve yukarılardan geliyordu
  erik ağaçları belki çiçek açıyordur gene de
  ve o kadının belki de şimdi yedi çocuğu olmuştur
  ama o bulut yalnız birkaç dakika için açtı
  ve yukarı baktığımda, rüzgârda kayboluyordu
  bile.