11 eylül 2001

• olayın yaşandığı gün new jersey'de lincoln tunnel yakınlarında, ikiz kulelere uzak olmakla beraber net bir şekilde görebildiğim okulumdaydım. amerika'ya varalı henüz 15 gün olmuştu ve ben dil okuluna giden bir taze çaylaktım. sabah daha ilk derste kolombiyalı öğretmen rafael'in çalan telefonuna baktığında yüzünde oluşan korku dolu ifadeyi unutamıyorum. dersi bırakıp camlara yöneldik. ilk binanın alev aldığını görebiliyorduk. işin ilginci ise kuzenimle daha bir kaç saat önce ikiz binaların önünden geçmiş, belirli bir mesafe sonrası bu kuleler yıkılsa bize kadar düşer mi diye ergen sorular sormuştuk. bir kaç saat uyku sonrası okula gelir gelmez karşımızda yanıyordu kulelerden biri. ilk başlarda her ne kadar kuzenimden şüphelensem de, sonra olayın ciddiyetiyle kendime geldim. ikinci uçağın çarpış anını weehawken'dan canlı gördüm. okuldan bir iki arkadaşı benimle manhattan'a gelmesi için ikna etmeye çalışsam da başarılı olamadım. tek başıma gitmeye kalktığımda başımın üzerinde dakika başı ikişer üçer uçuşan f-16 ları görünce daha da heyecanlandım. fakat manhattan'a geçmeyi başaramadım.
  
  sonra amerika'da baba parası yemeyen öğrencilerin acemi birliği olan benzin istasyonundaki işime gittim aynı gün. her yerde telaş, her yerde korku ve binaların yıkılması ve gelen can kaybı haberleri sonrası her yerde hüzün. ben benzin istasyonunun marketinde çalışıyorum o gün. bir kadın geldi, sigarasını, loto biletlerini aldı. e o zaman tabi ağır aksanımızdan gün gibi belli yabancıyız. hiç unutamayacağım o diyalog aynen şöyle gerçekleşti;
  
  kadın: nerelisin sen
  ben: türkiyeliyim
  kadın: geldiğin muz botuna bin ve ülkene geri dön seni pislik.
  
  bu öldürücü finali yaparken parasını ödediği sigarayla beni alnımın tam çatından vurdu ve istasyonu terk etti. baya bir süre öyle hareketsiz kaldım. yaşamımda hiç ırk, renk, din vs ayrılıkları olmadığı için hiç alınmayıp kadının cehaletine verdim olayı. o yüzden bir tepki göstermedim.
  
  devam eden yıllarda konuştuğum insanlar, üniversitede sınıflarda, amfilerde bu olay ile ilgili amerikalılar ile yaptığımız tartışmalar, hatta afganistan'da görev aldığım 4 aylık süre boyunca edindiğim bilgiler ve gerçekler doğrultusunda şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki ikiz kulelerin yıkılmasında amerika dışında başka hiç ama hiç bir ülkenin parmağı yoktur. çok çok milliyetçi amerikalılar dışında halkı da zaten bunu bilip kabul etmektedir. tarihin en ciddi terör(!) olayı olan 11 eylül sonrası amerika vites arttırmış ve gün itibariyle o günden bu yana korkunç bir farkla büyümüş ve güçlenmiştir. yani yıkılan bir kaç bina, verilen binlerce can karşılığında yüz milyarlarca dolar elde etmiştir. amerika insan canıyla yatırım yapıp karşılığında çok ciddi bir maddi kazanç sağlamıştır. bu düşüncemin temeli izlediğim bir kaç video ya da okuduğum bir kaç haberle değil, görev aldığım afganistan'da atılmıştır.
  
  ben amerikayı sevmeyen bir birey değilim. tarihini(kızılderililere yaptıkları acımasız katliam hariç), kültürünü severim. fakat george w. bush önderliğinde(arka planda aslında o da bir piyon) gerçekleşen bu katliamın tarih sayfalarında yerini almaması, hatta onun bu olaylardan sonra neredeyse kahraman ilan edilmesi de bir trajikomedidir.
  
  sonuç olarak, üst aklın yazdığı harika kurgu ve senaryo işe yaramış ve müthiş başarılı bir proje olmuştur. bunun yanında binlerce masum insanın canı bu iğrenç projeye feda edilmiş ve bu masum insanlar hayatlarını kaybedip ardında bıraktıkları on binlerce insanı da hiç ama hiç istemeden de olsa çok zor bir hayatla karşı karşıya bırakmak zorunda kalmıştır.