11 eylül 2001

• bodrum'dan datça'ya yol aldığımız ve hayatımın belki de en büyük iki dumurunu^* bir arada yaşadığım gün.
  
  datça'ya vardığımızda yer sormak için bir motele girdik. herkes televizyonun başına toplanmıştı. ekranda yanan bir gökdelen^* vardı, spiker de değişen dünya düzeni gibi şeyler geveliyordu. yakınımızdaki bir gence neler olduğunu sorduk. kendinden aşırı emin ve rahat bir ses tonuyla verdiği cevabı hiç unutmuyorum:
  
  "üçüncü dünya savaşı başladı^*. amerika'nın her noktasını dev uçaklarla bombalıyorlar. şehirler dümdüz. milyonlarca ölü var. beyaz saray, pentagon, alışveriş merkezleri^*, wall street, bütün gökdelenler^*, bildiğiniz ne varsa hepsi yıkıldı gitti. o dolar denen para var ya, en ufak bir değeri kalmadı. hepsini yırtıp atın. amerika haritadan silindi."
  
  bu fantastik cevap ve bu arkadaşın müthiş rahatlığı karşısında şapşala döndüm. karşılık veremedim. gözlerimi garth algar^* edasıyla yavaş yavaş televizyona doğru çevirdim. bu arkadaşı keşke o gün evimize götürseydik, maaşa bağlasaydık, gazete okuyup haberleri dinlemek yerine bütün olayları ondan öğrenseydik, hayat kesin çok daha renkli ve heyecanlı olurdu.