geceye bir şiir bırak

• nasıl etmeli de ağlayabilmeli
  farkına bile varmadan
  nasıl etmeli de ağlayabilmeli
  ayıpsız
  aşikare
  yağmur misali
  
  neylersin alışkanlık
  için kan ağlarken yüzün güler
  dikilitaş gibi dinelirsin yine
  yavrum, erişmek ne müşkülmüş meğer
  anneler gibi ağlamanın yiğitliğine
  
  nazım hikmet.
• kuşların dili
  
  kanatlarım gece kesti, dünya yine suskun
  kargalar bozgun, martılar aylak
  güvercinler küskün, kumrular aşık
  bense bir başımayım, çakıllı gök altında
  masallarım tükendi artık anlatmaya
  yazacaklarım da birikmiş, eski saksılarda
  kellelerde güller bitivermiş, ölümden habersiz
  ölüyorum yıldırımlı bir aşka çarpılarak
  
  ölüm dediysem, uyku sanmayın
  karıştırmayın sonsuz karanlıkla,
  bitmeye mahkum geceyi
  gerçi hangi kuşun cenazesi
  kaldı toprak üstünde?
  karıncalara ziyafet olmadık mı birlikte?
  ağıtlar halinde yakıldı türkülerim
  sevdanın ülkesinden, kulaçlarca uzakta
  bir ses aradım kendime
  unuttuğum ötüşümü,
  rabbim geri verir mi bana?
  nicelerine rehberdim oysa ben,
  gümüş bir aynaydım simurg'un sarayı'nda
  parlardım, su bulurdum, yurt tutardım millete...
  bana hasret bir kırık ayna kaldı şimdi
  parçalarından sümbüller kanıyor, öyle güzel
  çağlıyor baharlar, leylekler halinde
  dilden dile konuşuyorum, savaşıyorum
  bazen dedikodu oluyorum, bazense destan
  ama özünde bir hakikat, çok yalan
  
  kanatlarım tan ağardı, dünya şimdi aydın,
  kargalar çirkef, martılar şakrak,
  güvercinler eşref, kumrular korkak
  bense çok başımayım, beton zemin üstünde
  takatim kalmadı, gökkubbece uçmaya
  çakıldı bedenim, yazıldı kaderim parke taşlarına
  başsız gövdeler uyanmış, günaydın onlara
  öldüm şimdi burada, kainata yetersiz...
  
  muftumuffin
• dışarıya yağmur,
  yüreğime hasret,
  fikrime sen...
  nasıl yağıyorsunuz üçünüz birden
  bir bilsen...
  
  (bkz: cemal süreya)
• ses / behçet necatigil
  
  kopan çığlar altında kalanlar olduğu
  oysa görülüyordu.
  
  bir kadının ileride
  bir şeyler hıçkırdığı;
  bir erkeğin, birine,
  görünmeyen birine bir şeyler seslendiği
  oysa görülüyordu.
  
  ama duyulmuyordu. -ses!
  sanki ses olmayınca hiçbiri olmuyordu.
• çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
  bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ
  sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
  dursam ölürüm paramparça olur dünya
  çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
  uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
  bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
  tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
  gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
  (gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
  unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
  bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor
  kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
  bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
  üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
  ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
  bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
  çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
  bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
  okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
  batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
  upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
  gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
  ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
  çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
  gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
  (soluğunun elma kokması bundandı belki)
  bir elma kokusuna tutundum düşerken
  sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
  nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
  çocuksun sen, çocuğumsun
  (bkz: ahmet telli)
  
  bir şiir olsun için söylemiyorum, ama ellerin fesleğen kokardı.
• ne yak mektubun ucunu
  ne sevgini sayfalar
  dolusu dile gelir
  zarfı kapatırken yalnız
  kuytu dudaklarını
  çokça değdir
  
  sunay akın
• ****
  yolunu beklerken daha dün gece
  kaçıyorum bugün senden gizlice
  kalbime baktım da işte iyice
  anladım ki sen de herkes gibisin
  ****
• seni seviyorum
  bilmem nedendir
  seni özlüyorum
  bilmiyorum nedendir
  
  sen ne amcik bir seysin ya
  cunku amin var ya
  benimse bir duble yaragim ya
  biliyorum bundandir yo yo ya
  
  (bkz: eminem)
• bertolt brecht / bizden sonra doğanlara
  
  gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum!
  doğru söz delilik. düz alın
  kanıtı vurdumduymazın. gülen ki
  korkunç haberi
  henüz almamış.
  
  ne günlere kaldık, ki
  neredeyse suçtur ağaç üzerine bir konuşma
  içerir çünkü susmayı bunca kötülük üstüne!
  orda ağırdan caddeyi geçen
  erişilmez mi dara düşen
  arkadaşları için?
  
  doğrudur: geçimimi sağlıyorum daha
  ama inanın: bu bir rastlantı yalnız. yaptığım
  hiçbir iş doyma hakkını vermiyor bana.
  rasgele korunmuşum. (talihim dönüverse. yokum.)
  
  bana diyorlar: ye iç! bak keyfine!
  nasıl yer içerim, kaparsam
  yiyeceğimi bir açın elinden ve
  bardaktaki suyum bir susuzda yoksa?
  ve yiyip içiyorum gene de.
  
  isterdim bilge olmak.
  eski kitaplarda yazılı nedir bilge
  kavga dışı kalmak dünyada ve kısa yaşamını
  korkusuz geçirmek
  zora başvurmadan edebilmek
  kötülüğe iyilikle karşılık vermek
  
  isteklerine ermeyip, unutmak
  işi bilgenin.
  yapamam bütün bunları:
  gerçekten, karanlık günlerde yaşıyorum!
  
  ii
  şehre geldim bozuk düzen günlerde
  açıklık sürerken.
  insan arasına karıştım ayaklanmada
  ve onlarla birlikte öfkelendim.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  yemeğimi yedim iki savaş arası
  katillerin arasında yattım
  sevgiye saygısız
  ve doğaya sabırsız baktım.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde
  
  her yol batağa çıkardı benim zamanımda.
  dilim durmaz ele verirdi beni.
  elimden gelen azdı. ama hükmedenler
  daha rahat olurdu bensiz, buydu umudum.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  gücüm azdı. hedef
  uzak mı uzak.
  apaçık belliydi, benim ulaşmam
  mümkün değildiyse de.
  böyle geçti zamanım
  yeryüzünde.
  
  iii
  siz, siz ki çıkacaksınız
  battığımız tufandan
  düşünün
  eksiklerimizden söz ederken
  karanlık çağı da
  sizin kurtulduğunuz.
  gittiydik, ayakkabıdan çok ülke değiştirip
  sınıf savaşları arasından, umarsız
  yalnız haksızlık var da baş kaldırma yoktuysa.
  
  biliyoruz oysa:
  alçaklıktan nefret bile
  çarpıtır çizgileri
  haksızlığa öfke bile
  kısar sesi. ah, biz
  hazırlamak isterken dostluk yolunu
  dost olamadık kendimiz.
  
  siz ama, o gün gelince
  insanın insana el uzattığı
  anın bizi
  hoşgörüyle.
  
  ...
  o gün mavi eylül ayında
  sessiz körpe bir erik ağacı altında
  tuttum onu, sessiz beyaz aşkı
  kolumda kutsal bir düş gibi.
  ve üstümüzde güzel yaz göğünde
  bir bulut vardı, çoktan gördüğüm
  çok beyazdı ve çok yukarılarda
  ve başımı kaldırıp baktığımda, değildi orda.
  
  o günden beri birçok, birçok aylar
  geçti sessiz aşağı kaydılar
  yok oldu o bütün erik ağaçları
  ve bana sorarsan aşk n'oldu diye
  sana derim ki: hatırlayamıyorum
  ama gene de, inan ki, biliyorum ne demek
  istediğini.
  ama gene de gerçekten hatırlamıyorum onun
  yüzünü.
  yalnız: o zamanlar öpmüştüm onu, biliyorum.
  
  ve bu öpücüğü de çoktan unutmuş olurdum
  o bulut olmasaydı orada
  onu bugün de hatırlıyorum ve hep hatırlayacağım
  çok beyazdı ve yukarılardan geliyordu
  erik ağaçları belki çiçek açıyordur gene de
  ve o kadının belki de şimdi yedi çocuğu olmuştur
  ama o bulut yalnız birkaç dakika için açtı
  ve yukarı baktığımda, rüzgârda kayboluyordu
  bile.
• "öldü,
  bu dünyada,
  nasıl ölünürse,
  insan olsun, hayvan olsun, bitki olsun,
  döşekte, toprakta, havada, suda,
  ansızın, bekleyerek, uykuda,
  bu dünyada nasıl ölünürse,
  nasıl öleceksem, nasıl öleceksek."